Hypoidalna przekładnia stożkowa
Stożkowa przekładnia śrubowa (hypoidalna przekładnia stożkowa)
Uwagi wstępne
Hypoidalną przekładnię stożkową stosuje się wówczas, gdy należy przenosić ruch obrotowy z jednego wału na cały szereg krzyżujących się z nim wałów, np. w maszynach włókienniczych lub do napędu tylnej osi samochodu. Ważną zaletą tej przekładni jest przede wszystkim to, że koła współpracujące mogą być obustronnie ułożyskowane (co przy przekładni stożkowej z przecinającymi się osiami jest trudne do wykonania), a co za tym idzie mogą pracować przy dużych prędkościach i nadają się do przenoszenia dużych mocy.
Na rysunku przedstawiono schematycznie wektory poślizgu na powierzchniach bocznych zębów, przy czym możemy mieć do czynienia z normalną przekładnią stożkową (o przecinających się osiach), albo występuje przekładnia hypoidalna.
Przy czołowej przekładni stożkowej ruchy poślizgowe odbywają się jedynie wzdłuż wysokości zęba, natomiast przy przekładni hypoidalnej występuje dodatkowo poślizg wzdłuż linii zęba. Z porównania tych dwóch rysunków widzimy, że przy stożkowej przekładni śrubowej (hypoidalnej) rzeczywisty poślizg występuje również w pobliżu stożka tocznego, a więc poślizg nie ulega przerwaniu, wskutek czego warstwa oleju utrzymuje się od początku zazębienia aż do końca, przyczyniając się do korzystnych warunków współpracy.
W przekładni hypoidalnej kąty między osiami mogą być w zasadzie dowolne, jednakże najkorzystniej jest stosować 90°.
Uwagi wstępne
Hypoidalną przekładnię stożkową stosuje się wówczas, gdy należy przenosić ruch obrotowy z jednego wału na cały szereg krzyżujących się z nim wałów, np. w maszynach włókienniczych lub do napędu tylnej osi samochodu. Ważną zaletą tej przekładni jest przede wszystkim to, że koła współpracujące mogą być obustronnie ułożyskowane (co przy przekładni stożkowej z przecinającymi się osiami jest trudne do wykonania), a co za tym idzie mogą pracować przy dużych prędkościach i nadają się do przenoszenia dużych mocy.
Na rysunku przedstawiono schematycznie wektory poślizgu na powierzchniach bocznych zębów, przy czym możemy mieć do czynienia z normalną przekładnią stożkową (o przecinających się osiach), albo występuje przekładnia hypoidalna.
Przy czołowej przekładni stożkowej ruchy poślizgowe odbywają się jedynie wzdłuż wysokości zęba, natomiast przy przekładni hypoidalnej występuje dodatkowo poślizg wzdłuż linii zęba. Z porównania tych dwóch rysunków widzimy, że przy stożkowej przekładni śrubowej (hypoidalnej) rzeczywisty poślizg występuje również w pobliżu stożka tocznego, a więc poślizg nie ulega przerwaniu, wskutek czego warstwa oleju utrzymuje się od początku zazębienia aż do końca, przyczyniając się do korzystnych warunków współpracy.
W przekładni hypoidalnej kąty między osiami mogą być w zasadzie dowolne, jednakże najkorzystniej jest stosować 90°.