Przykłady konstrukcji skrzynek przekładniowych
Konstrukcje skrzynek przekładniowych obrabiarek wykazują szereg specyficznych cech, wynikających z ich przeznaczenia i stawianych wymagań, z których najważniejszymi są:
1) utrzymanie możliwie małych wymiarów — stąd ograniczenie wartości przełożeń elementarnych, małe szerokości wieńców kół zębatych i dążenie do zwartego rozmieszczenia przekładni;
2) duża sztywność giętna i skrętna wałów i ich połączeń z piastami kół zębatych — stąd o wymiarowaniu wałów, wpustów i połączeń wielo-wypustowych decydują kryteria sztywności;
3) małe opory ruchu — stąd łożyskowanie wałów jest przeważnie toczne;
4) spokojna, bezdrganiowa i cichobieżna praca, co wymaga stosowania kół z zębami utwardzanymi i szlifowanymi, wykonanych z wysokogatunkowych stali stopowych i węglowych do ulepszania cieplnego, łączonych w bloki składane (jednolite bloki kół zębatych stosuje się wyjątkowo);
5) montaż w korpusach najczęściej niedzielonych, co wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na kształty wałów (właściwe rozmieszczenie stopniowanych średnic) i osadzonych na nich elementów.
W zależności od sposobu umieszczenia w korpusie nośnym obrabiarki i metody montażu skrzynki przekładniowe można podzielić na trzy podstawowe typy:
a) skrzynki przekładniowe wbudowane w korpus obrabiarki (np. wrze-cienniki frezarek wspornikowych), dające konstrukcję zwartą, ale nastręczające często duże trudności przy obróbce otworów w dużym korpusie i podczas montażu;
b) skrzynki przekładniowe w postaci zespołu zawartego w oddzielnym korpusie, który po całkowitym zmontowaniu łączy się z korpusem nośnym obrabiarki lub wstawia się do jego wnętrza, stosowane szeroko w obrabiarkach różnych rodzajów i grup;
c) skrzynki przekładniowe w postaci oddzielnych zespołów napędowych ustawianych obok obrabiarki lub wewnątrz korpusu nośnego — ale na odrębnej płycie izolowanej drganiowo, przekazujące napęd na wrzeciono za pośrednictwem przekładni pasowej lub sprzęgła podatnego (stosowane coraz szerzej w celu oddzielenia źródła drgań i ciepła, jakim jest skrzynka przekładniowa, od elementów i zespołów roboczych i nośnych obrabiarki).
1) utrzymanie możliwie małych wymiarów — stąd ograniczenie wartości przełożeń elementarnych, małe szerokości wieńców kół zębatych i dążenie do zwartego rozmieszczenia przekładni;
2) duża sztywność giętna i skrętna wałów i ich połączeń z piastami kół zębatych — stąd o wymiarowaniu wałów, wpustów i połączeń wielo-wypustowych decydują kryteria sztywności;
3) małe opory ruchu — stąd łożyskowanie wałów jest przeważnie toczne;
4) spokojna, bezdrganiowa i cichobieżna praca, co wymaga stosowania kół z zębami utwardzanymi i szlifowanymi, wykonanych z wysokogatunkowych stali stopowych i węglowych do ulepszania cieplnego, łączonych w bloki składane (jednolite bloki kół zębatych stosuje się wyjątkowo);
5) montaż w korpusach najczęściej niedzielonych, co wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na kształty wałów (właściwe rozmieszczenie stopniowanych średnic) i osadzonych na nich elementów.
W zależności od sposobu umieszczenia w korpusie nośnym obrabiarki i metody montażu skrzynki przekładniowe można podzielić na trzy podstawowe typy:
a) skrzynki przekładniowe wbudowane w korpus obrabiarki (np. wrze-cienniki frezarek wspornikowych), dające konstrukcję zwartą, ale nastręczające często duże trudności przy obróbce otworów w dużym korpusie i podczas montażu;
b) skrzynki przekładniowe w postaci zespołu zawartego w oddzielnym korpusie, który po całkowitym zmontowaniu łączy się z korpusem nośnym obrabiarki lub wstawia się do jego wnętrza, stosowane szeroko w obrabiarkach różnych rodzajów i grup;
c) skrzynki przekładniowe w postaci oddzielnych zespołów napędowych ustawianych obok obrabiarki lub wewnątrz korpusu nośnego — ale na odrębnej płycie izolowanej drganiowo, przekazujące napęd na wrzeciono za pośrednictwem przekładni pasowej lub sprzęgła podatnego (stosowane coraz szerzej w celu oddzielenia źródła drgań i ciepła, jakim jest skrzynka przekładniowa, od elementów i zespołów roboczych i nośnych obrabiarki).