Zazębienie cykloidalne. Zarys zęba i linia przyporu
Zarys zęba i linia przyporu
Cykloidalne zarysy są tworzone przez koła odłączające. Z zasadniczego równania zazębienia wynika, że współpracujące części zębów (a więc zarys stopy zęba koła 2 i zarys głowy zęba koła 2) muszą mieć wspólną normalną przechodzącą przez punkt centralny C, a więc obie odpowiadające sobie części boków zębów muszą być uzyskane przez to samo koło odtaczające, gdyż tylko w takim przypadku obie normalne, np. CIII', mogą się pokrywać. Stąd wynika konstrukcja zarysu zębów cykloidalnych.
Koło odtaczające o promieniu pi tocząc się kolejno po dwóch kołach zasadniczych (które są ponadto w danym przypadku jednocześnie kołami tocznymi i podziałowymi),
po wewnętrznym torze koła tocznego 1 tworzy hypocykloidę CD1, stanowiącą część zarysu stopy zęba koła 1,
po zewnętrznym torze koła tocznego 2 tworzy epicykloidę CW2, tj. zarys głowy zęba koła 2.
W podobny sposób utworzy się pozostałe części zarysu zębów, a więc głowę zęba w kole 1 i stopę zęba w kole 2 przez przetoczenie się innego znów koła odtaczającego o promieniu kolejno raz po torze zewnętrznym koła tocznego 1, a potem po torze wewnętrznym koła tocznego 2.
Promienie kół odłączających mogą być w zasadzie dowolne i różne dla obydwóch części zębów.
Wielkość promieni wywiera jednak wpływ na zarys boku zęba oraz na warunki zazębienia. Im większy jest ten promień, tym bardziej zarys stopy zęba zbliża się do linii prostej wzdłuż promienia, a wówczas ząb jest coraz cieńszy u podstawy; wytrzymałość zęba maleje, a jednocześnie pogarszają się warunki ślizgania, tarcia i zużywania się zębów. Stopień pokrycia wówczas jest bardzo duży, a ponadto wahanie kierunku nacisku jest zawarte w węższych granicach, a przez to zyskuje się spokojniejszą pracę.
Cykloidalne zarysy są tworzone przez koła odłączające. Z zasadniczego równania zazębienia wynika, że współpracujące części zębów (a więc zarys stopy zęba koła 2 i zarys głowy zęba koła 2) muszą mieć wspólną normalną przechodzącą przez punkt centralny C, a więc obie odpowiadające sobie części boków zębów muszą być uzyskane przez to samo koło odtaczające, gdyż tylko w takim przypadku obie normalne, np. CIII', mogą się pokrywać. Stąd wynika konstrukcja zarysu zębów cykloidalnych.
Koło odtaczające o promieniu pi tocząc się kolejno po dwóch kołach zasadniczych (które są ponadto w danym przypadku jednocześnie kołami tocznymi i podziałowymi),
po wewnętrznym torze koła tocznego 1 tworzy hypocykloidę CD1, stanowiącą część zarysu stopy zęba koła 1,
po zewnętrznym torze koła tocznego 2 tworzy epicykloidę CW2, tj. zarys głowy zęba koła 2.
W podobny sposób utworzy się pozostałe części zarysu zębów, a więc głowę zęba w kole 1 i stopę zęba w kole 2 przez przetoczenie się innego znów koła odtaczającego o promieniu kolejno raz po torze zewnętrznym koła tocznego 1, a potem po torze wewnętrznym koła tocznego 2.
Promienie kół odłączających mogą być w zasadzie dowolne i różne dla obydwóch części zębów.
Wielkość promieni wywiera jednak wpływ na zarys boku zęba oraz na warunki zazębienia. Im większy jest ten promień, tym bardziej zarys stopy zęba zbliża się do linii prostej wzdłuż promienia, a wówczas ząb jest coraz cieńszy u podstawy; wytrzymałość zęba maleje, a jednocześnie pogarszają się warunki ślizgania, tarcia i zużywania się zębów. Stopień pokrycia wówczas jest bardzo duży, a ponadto wahanie kierunku nacisku jest zawarte w węższych granicach, a przez to zyskuje się spokojniejszą pracę.