Przekładnie ze ślimacznicą, która jest walcowym kołem zębatym o zębach prostych

Wśród przekładni globoidalnych, w których uzębienie ślimaka jest dostosowane do założonego uprzednio uzębienia ślimacznicy wymienić należy wspomnianą już we wstępie przekładnię Wildhabera oraz przekładnię, w której ślimacznica jest zwykłym kołem zębatym o zębach prostych. W jednym i w drugim przypadku powierzchnie zębów ślimacznicy są powierzchniami prostoliniowymi. W przekładni Wildhabera prostoliniowy jest zarys czołowy zębów ślimacznicy. W kole zębatym zarys czołowy jest ewolwentą (rys. poniżej). Prostoliniowy jest natomiast przekrój płaszczyzną równoległą do osi. Chcąc przeanalizować zazębienie jednej z tych przekładni, dobrze jest umieć określić linie styku zębów, a tym samym również i granice pola przyporu. Zadanie to tym łatwiej można wykonać, im łatwiej da się określić kierunek normalnej do powierzchni zęba. Otóż trzeba przyznać, że obie wymienione wyżej przekładnie warunek ten spełniają. Omówiona jednak zostanie tylko jedna przekładnia, a mianowicie ta, w której ślimacznica jest zwykłym kołem zębatym o zębach prostych. W przekładni Wildhabera geometryczna analiza zazębienia przebiega podobnie, choć jest nieco bardziej skomplikowana.

Przekładnia ze ślimacznicą w postaci walcowego koła zębatego

Aby wyznaczyć linie styku zębów w przekładni z walcowym kołem zębatym, jako ślimacznicą, przyjmiemy pokazany na rys. poniżej prostokątny układ współrzędnych z początkiem układu na osi ślimacznicy. Oś y układu pokrywa się z osią ślimacznicy, oś z jest równoległa do osi ślimaka, oś x jest prostopadła zarówno do osi ślimacznicy, jak i osi ślimaka.

Ponadto przyjęte zostaną następujące oznaczenia (rys. poniżej):

Określanie linii styku zębów przekładni

 

Drukuj