Parametry uzębienia ślimaka i ślimacznicy

Kształt ślimaka globoidalnego jest wprawdzie różny od kształtu ślimaka walcowego, ale rola i nazwy wielu elementów uzębienia pozostają te same. W ślimakach globoidalnych mamy więc również powierzchnię rdzenia i wierzchołków, powierzchnię przejściową i użytkową itd.

Ze względu na wklęsłe uzębienie jako powierzchnię podziałową ślimaka globoidalnego przyjmuje się powierzchnię wklęsłą (rys. poniżej). Jest to powierzchnia obrotowa, utworzona przez obrót dookoła osi ślimaka łuku, który jest odcinkiem okręgu najmniejszego koła podziałowego ślimacznicy. Powierzchnią podziałową ślimacznicy jest natomiast powierzchnia obrotowa utworzona przez obrót dookoła jej osi łuku AB, który znowu jest odcinkiem okręgu koła o największej średnicy podziałowej ślimaka.

Koła podziałowe ślimaka, będące czołowymi przekrojami jego powierzchni podziałowej, mają zatem różne średnice. Najmniejszą średnicę podziałową ma ślimak w przekroju czołowym przechodzącym przez oś ślimacznicy, a największą — na końcach ślimaka. Powierzchnia podziałowa ślimacznicy natomiast jest powierzchnią, której promień krzywizny jej przekroju osiowego jest równy największemu promieniowi koła podziałowego ślimaka. Powierzchnia podziałowa ślimaka z powierzchnią podziałową ślimacznicy stykają się więc tylko liniowo. Styk tych powierzchni zachodzi w środkowej płaszczyźnie ślimacznicy wzdłuż okręgu jej koła podziałowego o najmniejszej średnicy oraz w końcowych przekrojach czołowych ślimaka wzdłuż łuków największych kół podziałowych ślimaka.