Geometryczna analiza uzębienia i zazębienia w przekładniach globoidalnych

Przekładnie globoidalne tworzą odrębną grupę przekładni ślimakowych. Od walcowych przekładni ślimakowych odróżnia je nie tylko wklęsły kształt ślimaka, ale i różny charakter zazębienia. Współpraca zębów jest w tym przypadku bardziej zbliżona do współpracy krzywek, aniżeli do opartej na podstawowym prawie zazębienia współpracy zarysów sprzężonych, z jaką mamy do czynienia w ślimakowych przekładniach walcowych.

Do bezspornych zalet przekładni globoidalnych zaliczyć trzeba korzystniejsze położenie linii styku i większą liczbę par zębów współpracujących.

Wzajemne położenie linii styku zębów
 

W walcowej przekładni ślimakowej wektory prędkości śrubowej ślimaka pochylone są zazwyczaj pod ostrym kątem do linii styku (rys. powyżej), w przekładni globoidalnej natomiast — są do nich prawie prostopadłe (rys. powyżej). Prostopadłość ta sprzyja powstawaniu klina olejowego.

Przekładnie globoidalne odznaczają się również większą liczbą par zębów jednocześnie współpracujących. Sprzyja to zmniejszeniu obciążenia przypadającego na pojedynczy ząb. Zwiększają się jednak wymagania odnośnie dokładności zazębienia. Wysoka dokładność wykonania jest nieodzownym warunkiem uzyskania lepszych wyników pracy przekładni globoidalnej.

Drukuj